Pierwsza wzmianka o Przerzeczynie - Zdroju pochodzi z 1264 roku, kiedy to nazywał się on oficjalnie Przyrzyce. W okresie kolonizacji niemieckiej zaczęto używać nazwy Bad Dirsdorf (do końca XIX wieku: Diersdorf), stosowanej do roku 1945. Po II wojnie Światowej
zaczęła obowiązywać nazwa stosowana do dziś tj. Przerzeczyn-Zdrój.
Za początek działalności uzdrowiska przyjmuje się rok 1802, a status uzdrowiska miejscowość posiada nieprzerwanie od roku 1802 właśnie.
Wieś Przerzeczyn-Zdrój jest dawną wielodrożnicą. Występują tu drogi o różnych kategoriach: droga krajowa, wojewódzka oraz drogi lokalne. Miejscowość podzielona jest na część wyraźnie uzdrowiskową, z obiektami sanatoryjnymi, oferującymi bazę noclegową dla kuracjuszy jak i zabiegi lecznicze, oraz część mieszkalną, gdzie dominuje zabudowa niska, jednorodzinna, a także dawna zabudowa pozakładowa. Część uzdrowiskowa znajduje się poza obszarem mieszkalnym, na skraju wsi, przy terenach zielonych. Sprzyja to warunkom do rehabilitacji i odnowy zdrowotnej.
Uzdrowiskowa historia Przerzeczyna-Zdroju datuje się na 1802 rok, gdy hrabia von Pfeil - rodowy właściciel dóbr przerzeczyńskich obudował źródło wody siarczanowej, z zamiarem wykorzystywania jej do celów leczniczych. Z kąpieli leczniczych korzystano na niewielką skalę. Jednak informacje o źródle
i jego mocy rozchodziły się szybko i szeroko. Do miejscowości coraz liczniej przybywali goście. Fakt ten przyczynił się do powstania w roku 1824 Domu Zdrojowego. W 1840 roku zmodernizowano i powiększono obiekt kuracyjny, zapewniając miejsca pobytowe dla gości. Wówczas też zaczęto urządzać park, nadający miejscowości kurortowego charakteru. W 1953 roku utworzone zostało Przedsiębiorstwo Państwowe „Uzdrowisko Przerzeczyn”.
(fragmenty za: Anna Malwina Soroczyńska, Walory środowiskowe najmniejszego uzdrowiska z Polsce Przerzeczyn - Zdrój, Infrastruktura i ekologia terenów wiejskich, nr 10/2011 Polska Akademia Nauk, Oddział w Krakowie)
